Op dinsdag verlieten we Cades Cove en reden we een stukje naar het noorden, naar Louisville, Kentucky. Daar blijven we een paar dagen en hopen we oude bekenden op te zoeken.
Om 7:00 ging de wekker. Jesse had er ook één gezet, dus ook in de kindertent was al snel activiteit te bespeuren. Het zonnetje scheen, het was waarschijnlijk de hele nacht droog geweest en we konden ongehinderd alles afbouwen en zonder tarp ontbijten.
Het verlangen om vlot weg te kunnen was groot. We hebben het heerlijk gehad in de Smoky Mountains, maar we lijken ook allemaal toe aan een volgende bestemming. Met een andere omgeving en wat meer faciliteiten: wasmachine, maar vooral: douches! Er zullen weinig gelegenheden in mijn leven zijn geweest waarbij ik zó heb uitgekeken naar een goeie douchebeurt.
Om 9:15 reden we weg uit Cades Cove. Het park liet zich in de lage ochtendzon nog even van haar mooiste kant zien. Ons doel was de Interstate, onze bestemming: Louisville South KOA Holiday. We hadden gisteren nog op de routeplanner gekeken of er omleidingen waren door de overstromingen, maar het leek erop dat onze route westelijker gaat en dat we er in principe geen last van zouden hebben.
We reden via Maryville naar Knoxville, waar we de I75 opreden. Over de State line, bij het Kentucky welcome center, hielden we een pauze.
Na Mt. Vernon gingen we de Interstate af en highway 150 op. Nu zagen we ook weer wat meer van de omgeving dan alleen de hele grote winkelcentra en industrieterreinen. Huizen in verschillende maten, stijlen en staten van onderhoud, strak gemaaide gazons, grote schuren, watertorens,, maïs- en tabaksvelden. En een boel gras, oh nee, ‘bluegrass’ heet dat hier.
Rond 15:15 waren we aangekomen en ingecheckt bij de KOA. KOA (Kampgrounds of America) is een keten van commerciële campings die volgens hetzelfde format zijn ingericht. We hadden een ruime, rustige plek op een grasveld met wat bomen. Het bordje met ons nummer (110) was afgebroken.
Na het opzetten van de tenten en het nemen van de o zo nodige douche reden we naar de Walmart voor wat boodschappen. Luka wilde al heel lang naar deze specifieke super-supermarktketen, vanwege de Minecraft ontbijtgranen die ze daar hebben.
Vervolgens kozen we uit het woud van (fastfood)ketenrestaurants een Mexicaans restaurant uit, El Acapulco. Na het eten belden we Brenda en Steve vanuit de auto om onze plannen af te stemmen. Brenda nodigde ons uit om de volgende ochtend te komen ontbijten, dus dat spraken we af.
Terug op de camping zagen we de zon mooi ondergaan en maakten we onze slaapplaatsen verder in orde. Daarna gingen we naar bed.