Op maandag verkenden we Cades Cove. Wandelplannen vielen in het water, maar we hebben evengoed veel gezien.
De afgelopen ochtenden hadden we het geluk gehad dat het ondanks nachtelijke regenbuien meestal wel droog werd rond de tijd dat we op wilden staan. Deze ochtend ging het alleen maar steeds harder regenen. Het was onze laatste hele dag in de Smokies en het plan was om Cades Cove, de omgeving van de campground, een beetje te gaan verkennen.
Na het ontbijt gingen we eerst even naar het Ranger station voor wat informatie over beste (wandel)routes en het weer. We konden de Cades Cove loop misschien toch het beste rijden in plaats van lopen. Een voordeel was, dat het waarschijnlijk vrij rustig zou zijn, want: het is maandag, scholen zijn weer begonnen en het is ‘wet’. Juist ja, nat dus. Wat was eigenlijk de weersverwachting? De reactie van ranger Larry: “More wet”.
Met dit vooruitzicht zijn we dus toch maar in de auto gestapt en haalden bij het informatiepunt van de loop een Auto Tour guide om ons tijdens de rit van informatie te voorzien.
Het was misschien niet zo druk als anders, maar alsnog sloten we aan in de rij van auto’s die zich over de Cades Cove loop begaf. Hier en daar stapten we uit om de oude gebouwen uit de tijd dat hier ‘settlers’ woonden te bekijken. Al bij het lopen naar het eerste huisje werden onze broeken drijfnat 😅. Maar het was interessant om te zien hoe de mensen hier in een periode van ruim 100 jaar vanaf 1820 hebben gewoond en geleefd. Veel huizen begonnen eenvoudig, met een ruimte, waar later aan werd bijgebouwd.
We hadden nog de optie om alsnog te wandelen op het punt langs de route waar het Abrams Falls trail liep, maar het bleef maar nat, dus daar zagen we toch maar vanaf. Watervallen gaan we hopelijk verderop deze reis nog zien. We bekeken zo veel mogelijk bezienswaardigheden in Cades Cove, zoals de watermolen ‘Cable Mill’, het Gregg-Cable house, stallen en het visitor center. We zochten daar ook de restrooms op en aten wat snacks in de auto.
In de buurt van het visitor center zagen we bij een boomstronk nog een nest copperheads (gifslangen), waar we zo voorzichtig mogelijk nog wat foto’s van hebben gemaakt. Weer een soort erbij voor onze ‘herper’!
Een deel van de loop reden we nog een keer, omdat we dat in de ‘haast’ om door te rijden naar de restrooms niet goed hadden bekeken en om nog wat foto’s te maken.
Daarna reden we de route af en door naar Townsend, om nog even ergens data en liefst WiFi op te zoeken. We kozen voor de coffee shop ‘The Artistic Bean’, waar ze heerlijke caramel lattes en hot chocolate en lemon cake en muffins bleken te hebben, én WiFi, waar we dankbaar gebruik van maakten.
We plugden ook de laptop in het stopcontact en hebben eindelijk weer wat van het reisverslag online gezet. Binnenkort zitten we meer in de bewoonde wereld en zijn we waarschijnlijk niet meer afhankelijk van uitstapjes om internet te kunnen gebruiken. We schreven ook een paar ansichtkaarten, die we iets verderop bij het postkantoor in de bus gooiden. Benieuwd wanneer ze hun bestemming zullen bereiken!
Terug op de campground ging Igor nog een stukje lopen voor wat foto’s. De rest hing (in hangmatten) wat rond of ontspande op een andere manier, bijvoorbeeld door een verslag bij te werken. Het bleef vanaf het moment van aankomst bij de campground zowaar een tijd droog. Af en toe piepte zelfs de zon tussen de bomen door. Als avondeten hadden we vandaag de rijst met kip in kormasaus.
Aan het einde van de maaltijd maakte Jesse een vuurtje met het hout dat we nog hadden liggen. We hadden deze laatste avond in de Smokies nog even lekker wat tijd om te ‘niksen’. Tekenen, schrijven, vuurtje stoken, Plants vs Zombies spelen, kletsen, opruimen, enzovoort. De lucht was helder, we zagen voor het eerst sinds dagen de sterren weer. Voor we het wisten was het alweer tijd om – voor de laatste keer in Tennessee – onze tentjes op te zoeken.
