Zondag, onze tweede dag in de hoofdstad van de VS. Waarbij we de hitte trotseren en nog meer landmarks bekijken.
Deze keer kon ik enigszins blijven slapen tot kwart voor zeven, dat is toch echt veel beter. Langzaam aan werd de rest ook wakker, al dan niet een handje geholpen; het zou immers fijn zijn als we vandaag een beetje voor de drukte bij het ontbijt waren.
Dat lukte redelijk; even na acht uur sloten we aan in de rij voor het buffet. Deze keer hadden we geluk en kwam er toen we met onze bordjes de eetzaal inliepen voor onze neus een tafel vrij. Erg handig. De wafels waren vandaag vervangen door French toast, dat ook lekker was. Het ging al een stuk vlotter dan gisteren, buffet ontbijt is een vaardigheid die je kunt aanleren 😉
Om ongeveer kwart voor tien gingen we op pad. We liepen naar het Witte Huis via de route van gisteravond naar de National Mall. Met wat minder zon en nog wat lagere temperatuur was het een betere start dan gisteren. Eenmaal op de Mall trok de bewolking weg en werd het helaas toch al snel een stuk warmer. We hebben ons enigszins aan het weer aangepast door regelmatig water uit onze doppers te drinken en oog te hebben voor de fonteintjes die op veel plekken aanwezig zijn, waar we de flesjes aanvullen zodra ze leeg dreigen te raken.
Tegen de tijd dat we in de buurt van het Witte Huis kwamen stonden de zweetdruppels alweer op ieders bovenlip, parelde op onze voorhoofden en maakte natte vlekken in onze t-shirts. Natuurlijk moesten we daar af en toe stoom over afblazen en Luka verwoordde het als: “Ik bén zweet.”
We maakten een semi-verplichte selfie bij het Witte Huis en liepen door, want verder konden we er niets, op zo’n afstand was er weinig te zien. We besloten de warmte toch nog wat langer te trotseren en door te lopen naar het Lincoln Memorial. We namen een route net iets van de Mall af, langs Constitution Ave. Daar kwamen we langs the Lockkeeper’s House en toen we daar de Mall weer opgingen kwamen we uit bij het World War II Memorial waar Igor, Jesse en ik gisteravond ook waren geweest op weg naar het Lincoln Memorial.
Deze keer liepen we dus wel door, op een lang pad in de schaduw van de bomen, zo nu en dan door fietsers ingehaald en met hier en daar een eekhoorn in het gras. Toen ik op m’n knieën ging voor toch weer een eekhoorn-foto kwam het beestje naar me toe op zoek naar eten. De foto’s zijn helaas niet zo leuk geworden, maar het was wél een leuke ervaring 😊.
En toen kwamen we dus bij het Lincoln Memorial, dat stond te stralen in de zon, met groepjes mensen op de trappen er naar toe.
Ook wij beklommen de trappen en liepen tussen de enorme zuilen door naar het standbeeld van Abraham Lincoln. Dat is net als het Capitool, het Witte Huis en het Washington Monument zo’n herkenbare aanblik en toch in het echt weer heel anders. Van alles wat ik net opsomde vond ik deze toch wel het mooist en het indrukwekkendst. En ondanks dat we ‘Abe’ moesten delen met aardig wat mensen was het leuk foto’s maken. De kinderen maakten al snel van de nood een deugd en zochten een plekje om te zitten, terwijl Igor en ik nog even wat op beeld vastlegden.
Bij het verlaten van het Lincoln Memorial gingen we nog even langs bij de informatie kiosk van de National Park Service. Die hoorde bij het Vietnam Veterans Memorial, maar de vriendelijke oudere dame had gelukkig ook een plattegrond van de NPS voor mijn verzameling (niet specifiek van de National Mall, helaas, maar dit is ook leuk). Sinds onze eerste reis naar de VS bewaar ik namelijk van alle National Parks, Monuments en andere ‘sights’ die door de NPS beheerd worden de bijbehorende boekjes/ folders / kaarten, die allemaal in dezelfde stijl gemaakt zijn. Leuk dat ik daar nu weer iets nieuws aan toe kan voegen.
We bezochten daarna meteen het Vietnam Veterans Memorial en liepen toen terug langs Constitution Ave, in de hoop een stukje met de circulator bus mee te kunnen rijden. Volgens onderzoek op internet accepteert deze bus alleen cash en aangezien we gisteren bij de boodschappen vergeten waren om cash back te vragen hadden we nog geen dollar contant op zak. Dus sjokten we (in een vrij stevig tempo trouwens, want sommigen van ons hadden inmiddels behoorlijk wat trek gekregen) verder, op naar de volgende mogelijkheid die onze trip terug naar het hotel wat zou vereenvoudigen. Dat bleek de metro te zijn achter de National Archives. Igor had uitgezocht dat we daar een metro konden pakken die stopte bij de Safeway (supermarkt) waar we gisteren zijn geweest. In het metrostation vogelden we samen uit hoe de kaartautomaat werkte – eigenlijk verrassend logisch – en zo maakten we het onszelf voor $30,- (die we konden pinnen) een stuk aangenamer. Ieder een metrokaart van $2,- met $4,- saldo (twee ritjes).
Even wachten op het station en twee haltes met de metro later stonden we letterlijk naast de supermarkt. Daar kochten we nog wat ontbrekende spullen voor een soortgelijke lunch als gisteren en haastten we ons naar het hotel.
Rond 13:45 waren we terug in onze kamer. Eindelijk lunch, koelte en rust. Jesse: “dit broodje smaakt zoals de supermarkt rook..” (over de Tuna hoagie sandwich van de Safeway).
Daarna alle vijf gechillt op de kamer. Lezen, tv aan, schermpjes, de Grand Prix kijken en het vakantieverslag bijwerken, want dat schrijft zichzelf natuurlijk niet en ik moest nog bijna een hele dag inhalen.
Jesse en Luka probeerden nog even de fitnessruimte van het hotel uit en peilden de situatie bij het zwembad; daar was het – uiteraard best wel druk. Nog even niet naartoe dus.
Igor boog zich over de indeling van de bagage. Die was voor de vlucht ingedeeld op het verdelen van het gewicht op een zodanige manier dat elk van de vijf koffers onder de 23 kilo bleef en ook nog dat de kleding van ons alle vijf over meerdere koffers was verdeeld, voor het geval er bagage kwijt zou raken. Daardoor zat alles verspreid over alle koffers zonder enige logica en dat is voor het leven uit de kofferbak dat ons te wachten staat niet handig.
Rond kwart over zes gingen we op pad voor het avondeten. Deze keer hadden we bedacht pizza te halen bij de buren van de McD en die op een kleedje op de National Mall op te eten. Een erg leuk idee. We bestelden onze pizza, een hele voor vier – Emma at salade – met een deel zonder saus voor Luka. Vervolgens duurde het lang en doordat er ergens iets mis ging nog langer. Er brandde een bestelling aan, waardoor de winkel vol rook kwam te staan, het was een rommeltje. Wel met vriendelijke mensen en een verkoopster die ‘Ferry’ en ‘Undercover’ heeft gekeken en iets met Nederlands heeft. Maar hoe vriendelijk ook, het duurde een goed uur voor we onze pizza hadden.
En toen we eindelijk op ons kleedje zaten met een stuk pizza op ons bord viel die ook nog ontzettend tegen… Als troost haalden we op de terugweg naar huis nog een ijsje. Een bestelling waar we vervolgens óók nog bizar lang op moesten wachten. Maar deze keer kwam het goed. De man die ons hielp vond het heel erg dat we zo lang op een paar ijsjes en milkshakes hadden moeten wachten, dus hij verexcuseerde zich herhaaldelijk en bood ons nog iets extra’s aan. Wilden we nog iets uitkiezen? We wisten het niet, maar bedachten dat het toch wel fijn was om medium shakes te nemen ipv small, want Jesse maakte zich kort daarvoor toch wel een beetje zorgen of het genoeg zou zijn. Dat was een prima oplossing en de milkshakes bleken ook nog eens heerlijk.
Terug in het hotel gingen we langs bij de receptie om te vragen of we daar morgenochtend een taxi kunnen regelen. Dat kan, gelukkig. Het oorspronkelijke plan was naar de autoverhuur te lopen, maar dat gaan we onszelf na alle opgedane ervaringen niet aandoen.
Rond 21:00 waren we terug op de kamer. Nog even gezeten enzo en toen naar bed. Wat een dag weer!