Luwte travel adventures

Op vrijdag reisden we weer verder. We hadden een bijzondere tussenstop, kwamen aan in New York City en maakten voorzichtig kennis met ‘the Big Apple’.

Onze één na laatste reisdag, dus de wekker ging sowieso weer. Voor de laatste keer pakten we onze matjes, slaapzakken en andere slaapspullen in, ontbeten we aan de picknicktafel en braken we ons ‘kampje’ af. Deze keer namen we meer tijd voor het inpakken, omdat op onze volgende bestemming alle spullen uit de auto moeten. Alles moest dus zoveel mogelijk ingepakt in zo min mogelijk tassen en koffers.

Wat we tijdens het ontbijt ook nog deden: bellen met onze huisarts in Nederland. Jesse heeft namelijk gisteren een tekenbeet op zijn hand ontdekt en daar wilden we overleg over. Ik had de vorige avond alvast wat info en foto’s gemaild en dat bleek een goede zet, want er stond al een advies klaar in Jesse’s dossier: het advies was om hier in de US een arts op te zoeken, omdat de huisarts niet bekend is met alle ziekten die teken hier kunnen dragen en de bijbehorende behandeling. 

Vervolgens belden we met de buitenlandservice van de ziektekostenverzekering, waar meteen een dossier werd aangemaakt en we het advies kregen om naar een Urgent Care of Convenience Care te gaan. We hadden dus een nieuw item op ons ‘to do’-lijstje voor vandaag.

Toen we alles hadden ingepakt, de gastankjes en insectenspray hadden klaargezet voor een gelukkige vinder en het afval en onze Vango tent hadden weggebracht (het blijkt geen tent te zijn waar we nog eens mee weg willen, dus dan maar als overtollige bagage achterlaten) gingen we naar het kantoortje om ons af te melden. Ook vroegen we daar of ze ons een Urgent of Convenience Care kon aanraden, maar toen de medewerkster op haar telefoon ging zoeken vond ze een center dat niet op onze route lag. Igor zocht dus nog even verder en vond er één in Hudson, zo’n 20 mijl verderop en wél op de route. Dat werd dus onze eerste bestemming, toen we net na 10 uur wegreden bij Schodack Island State Park. 

We meldden ons bij WellNow Urgent Care, waar we nog even mochten plaatsnemen in de wachtkamer, voordat de assistente bij de balie ons kon inschrijven. Ondertussen keken we onze ogen uit in de wachtkamer, waar niet alleen ‘complementary’ WiFi werd aangeboden, maar ook een TV aan stond en een  koffiemachine en een slushie-apparaat beschikbaar waren voor gebruik door patiënten. 

Niet veel later konden we ons aanmelden. Er werd naar mijn ID en Jesse’s verzekeringspas gevraagd. We konden zeker gezien worden, maar zoals verwacht moesten we zelf ter plekke de rekening betalen. Kosten: 130 dollar. De rekening moeten we dan maar doorsturen naar de verzekering. De assistente nam onze contactgegevens op en er zou zo een arts komen. We mochten alvast plaatsnemen in de behandelkamer; Emma en Luka bleven in de wachtkamer. 

In de behandelkamer stonden een behandeltafel, een stoel en een soort bureau met wat apparatuur. Ook hier stond een tv aan: Golden Girls stond op. Het was een beetje vervreemdend om onder deze omstandigheden naar Rose, Dorothy en Blanche te kijken, maar het was wel lekker nostalgisch.
Dokter Michael kwam binnen, stelde zichzelf voor en bekeek de plek op Jesse’s hand. Hij stelde Jesse wat vragen, kneep en duwde wat op de plek en concludeerde dat er niets aan de hand was. Als een teek binnen 24 uur wordt verwijderd en nog heel klein is, dan is de kans dat hij Lyme heeft overgebracht ‘zero’. De dokter had al veel van dit soort beten gezien en de CDC heeft er duidelijke richtlijnen voor. Geen reden voor paniek. Fijn!

Verder zei hij dat de zwelling ongeveer een week kan duren en dat Lyme pas na ongeveer een maand zichtbaar wordt. Voor nu was er dus niets aan de hand, geen verder (bloed)onderzoek nodig en we moeten in de gaten houden of Jesse ziekteverschijnselen gaat vertonen, maar dat is altijd handig natuurlijk. 

Daarna kwam nurse Phyllis nog om de ‘vitals’ bij Jesse op te nemen: hartslag, bloeddruk en temperatuur. Ik kreeg een briefje met het resultaat van het onderzoek en omdat Jesse zijn gewicht niet wist werd hij ook nog even gewogen ‘on the way out’. Daarna konden we gaan. Blij dat we ons geen zorgen hoeven maken en dat het zo snel geregeld was. En dat voor maar $130,- 😬. 

Rond 11:30 uur getankt bij Sunoco Gas Station. En weer door. De rit ging daarna over een grotere weg (Taconic State Parkway), dus er was minder te zien buiten heel veel groen, veel verschillende bomen en ook een groene middenberm waardoor je de tegengestelde rijbanen niet zag. Af en toe kwamen we borden tegen met namen van plaatsen waar we gisteren doorheen waren gereden op onze mini ontdekkingsreis door de Hudson River Valley. Vlakbij één van die steden, Poughkeepsie, namen we de afslag en stapten uit bij de Mac voor koffie/lunch en internet. Een klein uur later gingen we weer verder. 

Op ongeveer een uur voor onze eindbestemming was het nog steeds erg groen om ons heen. Niet meer zo weldadig als toen we net onderweg waren, maar evengoed was het moeilijk voor te stellen dat we binnen een uur middenin een wereldstad zouden zitten.mWat verder, net boven Yonkers, werd het stedelijker, maar zag Luka nog wel een paar keer hertjes langs de weg. 

De weg ging over in de Henry Hudson parkway. Ergens na de 252e straat werd het toch echt wel stad en kwamen we steeds meer terecht in het New York zoals we dat van TV en film kennen.  

Rond 15:30 uur waren we bij Radio City Apartments. Emma, Luka en ik stapten uit de auto en Igor en Jesse hielpen met de bagage uitladen. Toen die compleet op de stoep stond, stapten zij weer in de auto om de parkeergarage op te zoeken die ons was aangeraden. Ondertussen sleepten wij de koffers en tassen het hotel in – een medewerker hielp een handje – en meldden ons bij de receptie. We moesten even wachten op Igor, die de creditcard had waarmee we de boeking hadden gedaan. Gelukkig was er plek (en WiFi 🙄) in de lobby, dus dat was te doen. 

Hooguit een kwartiertje later waren Igor en Jesse er ook en konden we echt inchecken. We kregen kamer 805 en pasten zowaar met z’n allen plus bagage in de lift. Net aan. 

We pakten wat spullen uit in ons appartement, dat er wat ouderwets maar verder prima uitzag. Het bestaat uit twee slaapkamers, een badkamer en een woonkamer met sofabed en een klein keukentje. Meer ruimte en privacy dan in het hotel in Washington dus. 

Toen we een beetje gesetteld waren zijn Igor en ik de laatste was van deze vakantie gaan doen. Daarvoor liepen we een paar ‘blocks’ naar de Great American Wash, waar je je was kunt laten doen, maar ook zelf met de machines aan de slag mag. En zo brachten we ruim een uur in een wasserette door, wachtend op onze grote ‘load’, tot hij uit de wasmachine en vervolgens uit de droger kon. 

Inmiddels was het ook etenstijd, dus onderweg naar het appartement stopten we bij een ‘Little Italy’ pizzeria en namen we wat pizza slices mee als avondeten. Met twee tassen (schone) was en twee grote pizzadozen staken we Broadway over. Ik voelde me heel even geen toerist 😉.

We aten de pizza in het appartement op, zaten nog heel even en zijn toen buiten even de sfeer gaan proeven door naar Central Park te wandelen. De zuidelijke ingang ligt op een klein kwartiertje lopen van het appartement, dus dat kon nog makkelijk. Het was gewoon nog warm buiten en het bruiste in de stad. De zon was al aan het ondergaan toen we naar het park liepen, en we keken onze ogen uit naar de mensen, de wolkenkrabbers, de disco rolschaatsbaan en nog veel meer. 

Terug in het appartement kletsten we nog even na, keken naar onze planning en naar sites over Broadway musicals en klapten het sofabed in de woonkamer uit. Tot onze verbazing zat er, in tegenstelling tot in het vorige hotel, geen beddengoed op en we konden het ook nergens vinden. Met een deken en Jesse’s eigen slaapzak hebben we het voor een nacht opgelost, maar morgen moeten we wel even naar de receptie hiervoor. 
Met in de verte buiten muziek en het geluid van sirenes, toeters en knallende motoren vielen we – uiteindelijk – in slaap.