Op vrijdag lieten we ons door een gids buiten de gebaande paden leiden en leerden we over natuur en cultuur in de Smokies.
De wekker ging om 6:15 uur, want vandaag hadden we een afspraak: een wandeling met een gids van A Walk In The Woods. We moesten nog anderhalf uur rijden naar de ontmoetingsplaats, die in een ander deel van de Smokies was. Het had vannacht flink geregend, maar gelukkig kwamen nu de enige druppels die vielen van de bomen, die stonden uit te druipen.
We hadden alleen tijd om naar de wc te gaan en (schone) kleren aan te trekken, want we wilden zeker weten dat we op tijd waren. Een paar minuten na 7 uur vertrokken we. Onderweg genoten we van het uitzicht; het was een mooi gezicht, de zon die opkwam en de mist tussen en tegen de bergen. Daarna kwamen we ook weer de onvermijdelijke drukte van Pigeon Forge tegen, maar die was op dit moment van de dag wel rustiger – en beter te zien dan toen we in de stromende regen reden.
Iets na 8:15 uur kwamen we aan bij Barista’s Daughter, wat een plek voor ‘lattes and laundry’ bleek te zijn. We aten eerst ons ontbijt en vulden de flessen water, daarna haalde ik vier lattes, daar hadden we nog net wat tijd voor. Bij het wachten werd ik aangesproken door een local: of we echt uit California kwamen. Jesse had die vraag deze ochtend ook al gehad, grappig. We hadden een kort gesprek over onze reis en hij vertelde dat er floods waren geweest in Kentucky, dus dat dit misschien van invloed was op onze route. Iets om nog even na te kijken voor we hier weg gaan.
Natuurlijk waren de lattes nog niet op toen onze gids, Mike, met zijn nieuwe collega Hannah, naar ons toe kwam. We vulden de laatste waivers in en spraken alvast wat over de wandeling, waarna we snel in het naburige winkeltje nog wat flesjes water en repen hebben gekocht als aanvulling voor onderweg. Toen we er – eindelijk- klaar voor waren reden we achter Mike en Hannah aan naar het eindpunt van de wandeling, van waar we allemaal door een collega van AWITW met een busje naar het beginpunt werden gebracht.
Al vrij snel werd goed duidelijk waarom Mike toch wel wat had aangedrongen op meer waterflesjes: omhoog wandelen in de vochtige warmte laat je ont-zet-tend zweten. En al dat vocht moet je blijven aanvullen. We wisten echt wel dat we gingen zweten, maar deze mate was echt van een hoger niveau. Daar kon Washington, DC nog een puntje aan zuigen. Dat stond verder los van de wandeling, die gelukkig ook mildere momenten kende.
De wandeling liep over een deel van het ‘Old Settlers trail’ in het deel van het park dat Greenbriers heet. We hadden het hele pad voor onszelf en kwamen pas op het einde twee andere mensen tegen. Heel tof.
Mike vertelde over het park en de mensen die in dit gebied hadden gewoond, voornamelijk Ierse immigranten, en hoe zij uiteindelijk plaats moesten maken voor het park, zoals zij jaren eerder de plaats hadden ingenomen van de Cherokee.
Hij vertelde over de natuur en liet ons allerlei planten zien – en eentje proeven, de bladeren smaakten wat citroenig. Ook zochten we naar salamanders; we hebben er twee gezien, van verschillende soorten. Hij gaf ook nog tips voor plekken waar andere soorten te vinden zijn.
Onderweg praatten we over van alles; Mike vroeg de kinderen naar hun interesses en dus kletsten we over games van vroeger en nu, herpen (het zoeken naar reptielen en amfibieën) en muziek. Emma kreeg nog wat tips: Rainbow Kitten Surprise en Linda Linda’s moest ze maar eens opzoeken.
We hadden het ook over de wereld, hoe het er momenteel in de States en Nederland aan toe gaat en dat soort dingen. En af en toe werden we getrakteerd op een ‘nerd joke’, zoals: “Why did the funghi have to leave the party? Because there wasn’t mushroom” 😂
Om 14:15 u waren we terug bij de auto’s en namen we afscheid van Mike en Hanna. We reden terug naar de bewoonde wereld en stopten onderweg nog even bij Barista’s Daughter om een foto te maken, daar was ik vanmorgen niet aan toegekomen.
Daarna reden we door en stopten in Gatlinburg bij de McDonald’s voor een ijsje en een sanitaire stop. We bleven er nog wat langer hangen voor de WiFi en het opladen van de laptop, dat bleek daar te kunnen, er zaten ook wat mensen te werken.
In Townsend gingen we langs bij de Smoky Mountain River Rat om informatie in te winnen over het tuben voor morgen – Luka’s verjaardagsuitje. Reserveren was aan te raden en voordeliger als we het online deden, dus bleven we buiten nog even om op de WiFi de reservering te maken en de formulieren in te vullen.
Rond 17:30 uur waren we terug bij de campground. We liepen met z’n allen even naar de camp store. Daar kochten we (stiekem) een snowglobe voor Luka, zodat we hem iets konden geven op zijn verjaardag. Zijn echte kado krijgt hij later.
We aten lekker makkelijk: voer uit bakjes en blikjes. Omdat het weer wat begon te spetteren zetten we de tarp over de picknicktafel, zodat we op ons gemak konden eten.
De rest van de avond was rustig. Igor en Jesse gingen mee met de avondwandeling waarvan we een aankondiging hadden gezien bij het Ranger Station. De rest bleef achter om te chillen bij de picknicktafel en op tijd naar bed te gaan.