Op maandag bezochten we het museum over de aanslagen van 11 september 2001 en nog wat ‘lichtere’ plekken in de stad New York.
Om half acht ging de wekker, maar toen waren we al wakker. Gelukkig weer best prima geslapen. Luka heeft trouwens permanent het sofabed in gebruik genomen, die slaapt daar best goed, dus nu heeft iedereen de best mogelijke slaapplek.
Igor en Luka gingen even snel wat boodschappen voor het ontbijt halen, want dat was gisteren niet meer gelukt. Dankzij een afschrift van de creditcard vonden we het adres van het winkeltje waar we de eerste avond wat boodschapjes hadden gehaald, maar onderweg liepen ze tegen een winkel (Food Emporium) aan die nog dichterbij was met een goed assortiment, dus dat was helemaal handig. Ze kwamen terug met water, melk, bananen, Eggos en eieren. Inmiddels was de rest ook wakker en konden we allemaal ontbijten.
Even na negen uur vertrokken we voor onze reservering van vandaag: het 9/11 Memorial & Museum. De W-train bracht ons van 49 St, het station vlakbij, naar Cortlandt St downtown. We kwamen weer bovengronds in het Oculus Center, een heel mooi gebouw waar ook winkels en eetgelegenheden zitten.
Er stond een rij voor het museum, maar omdat wij al kaarten hadden gekocht konden we doorlopen. Binnen moesten we weer eens door een security check, dat was ook vrij snel geregeld. Nog voor tien uur (het gereserveerde tijdstip) waren we binnen. Daar konden we na een kwartier wachten terecht bij een medewerker om te vragen of we nog bij een tour konden aansluiten. We hadden geluk: we mochten met z’n vijven nog bij de tour van half elf.
Terwijl we wachtten werkte ik het verslag nog bij op mijn telefoon en bedacht me opeens dat ik niet wist waar mijn MetroCard was. Hij zat niet op de gebruikelijke plekken; ik had hem in de bak bij de security gelegd, misschien was ik hem vergeten daar uit te halen. Dus ging ik terug naar de security en zowaar, nog een keer geluk: hij was inderdaad gevonden
Om half elf gingen we dus mee met een tour. Onze gids heette Lee, een goede verteller die ons een uur op sleeptouw nam door het centrale deel van het museum. Hij was zelf ten tijde van de aanslagen van 11 september 13 jaar; zijn vader werkte toen in het World Trade Center, maar was er die dag nog niet omdat hij voor een wortelkanaalbehandeling naar de tandarts moest. Dat was Lee’s eigen verhaal, maar hij had nog veel meer verhalen die de gebeurtenissen van 11 september 2001 bijna tastbaar en zeker invoelbaar maakten.
Zo vertelde hij het verhaal over de Steve, een technicus die de televisieantenne op de North Tower van het WTC onderhield en er voor zorgde alsof het een zieke baby was en die op het moment van de aanslag met vijf collega’s aan het werk was bij de antenne. Ze overleefden de aanslag niet.
Hij vertelde ook over Chris, die op 11 september alleen in de lift stond en op en neer sprong om te zien of hij zich dan gewichtloos zou voelen. Door de inslag van het vliegtuig bleef de lift steken, maar Chris was zich niet bewust van de ramp en dacht dat hij het zelf veroorzaakt had. Hij moest ergens bij de lobby zijn. Vanwege de veiligheidsprotocollen kon hij de liftdeuren niet uit elkaar duwen en zo zat hij lange tijd vast, tot de stroom uitviel, waardoor hij de deuren wel uit elkaar kon duwen en uit de lift kon kruipen. Omdat alles om hem heen vervolgens één grote chaos was en totaal niet wat hi verwachtte te zien bevroor hij, maar hij kon gelukkig nog gered worden door een ‘first responder’, als laatste die uit een lift kwam, voordat de toren instortte.
Zo had hij bij ieder voorwerp een verhaal, waarmee de ramp, die overweldigend is door het aantal slachtoffers en de indruk die hij heeft gemaakt, werd teruggebracht naar een persoonlijk niveau. Dit waren geen cijfers, geen anonieme slachtoffers, maar mensen die allemaal verschillend van elkaar waren.
De verhalen raakten ons alle vijf, en toen de tour op zijn einde liep kon ik een paar tranen niet tegenhouden. Het mocht allemaal van Lee, maar het voelde toch wat ongemakkelijk. We bedankten hem met de laatste klompjes-sleutelhanger die we hadden en gingen op eigen houtje verder.
Over alle 2,977 mensen die bij de aanslagen (van alle vier de gekaapte vliegtuigen) is als eerbetoon de tentoonstelling ‘In Memoriam’ gemaakt, met hun portretten aan de muur en een database waarin je ze allemaal terug kunt vinden en hun persoonlijke verhalen en getuigenissen van hun naasten terug kunt lezen en horen. Daar gingen we na de tour naartoe.
Tot slot bekeken we nog de historische expositie waarin aan de hand van voorwerpen, tijdslijnen en getuigenissen de gebeurtenissen van 11 september 2001 worden gepresenteerd. Hier gingen we na een tijdje wat sneller doorheen, omdat we al heel lang in het museum waren en, ondanks alle indrukken op de emoties en de zintuigen, eetlust wel een rol begon te spelen.
We zijn het Oculus Center weer ingelopen en hebben daar in de Gansevoort Market bij verschillende ‘keukens’ eten gehaald en in de gemeenschappelijke ruimte gegeten.
Daarna zijn we teruggelopen naar het gebied rond het museum, om nog even stil te staan bij het 9/11 Memorial, de twee enorme vierkante ‘reflecting pools’, die de plaatsen en afmetingen aangeven van de voormalige ’Twin Towers’. In de kanten van de ‘pools’ staan de namen van alle slachtoffers. Bij sommige namen staat een witte roos: dit zijn overledenen die vandaag jarig zouden zijn geweest.
We wilden ook nog wat bekende plekjes uit de ‘pop culture’ bekijken, dus zijn we na de lunch met de metro eerst naar de kazerne uit de film Ghostbusters gegaan en daarna naar het appartement uit de serie Friends. Grappig om ze in het echt te zien. Het ‘Friends appartement’ ligt in de wijk Greenwich, waar we ook een klein stukje van hebben gezien, het zag er leuk en gemoedelijk uit.
Voordat we de metro terug naar het appartement namen gingen we nog even binnen bij Starbucks voor wat (ijs)koffie – en een knalroze limonadeachtige drank voor Jesse.
In het appartement konden we even bijkomen van alle indrukken van vandaag. Igor en ik haalden eten bij de Burger Man en na het eten gingen we nog even naar de High Line: een wandelpad over een oude vrachtspoorlijn die boven de straten van New York loopt. Daar kwamen we pas rond in de schemer aan, dus het werd maar een stukje van de route en voor foto’s was het een beetje lastig, maar het was wel leuk om te lopen met mooie uitzichtpunten, streetart en op sommige plekken inkijkjes bij New Yorkers thuis.
Op de terugweg naar het appartement lieten we de kinderen even een blik werpen op Times Square. Daarna was ook deze mooie en indrukwekkende dag voorbij.
